اشعار

دلـم هــواى بـقـیـع دارد و غـم صـادق            عـزا گـرفـتـه دل مـن ز مـاتـم صـادق

دوباره بیرق مشکى به دست دل گیرم            زنـم به سـیـنـه که آمد مـحـرم صـادق

یـابن امـیـرالمـومـنـین فـرزنـد زهـرا            حبل المتین، نورالهدی، کـنز الحقایق

صدها مسلمان پای درست گشته سلمان            مـانـنـد اجـدادت شـدی قــرآن نـاطـق

ای صبح صادق در نگاه تو عیان            می‌آیـد از انـفـاس تـو عـطـر خدا
آقــا فـــدای نــام زیـبـایـت شـــوم            شـیـخ الائـمّــه صــادق آل عــبــا

حق‌پرستان را امامی هست، دینش دلبری           نور رویش کوثری، شور کلامش حیدری
هر دو شهد معرفت را ریخته در ساغری           :آیه‌های احـمـدی را با حـدیث جـعـفـری

نفـس‌نفـس‌زدنم را حـسین می‌بیـند            جـراحـت بـدنم را حـسین می‌بیـند

نحیف هستم و آتش به جانم افتاده            و شعـله‌های تـنم را حسین می‌بیند

آتش شکـست، حرمتِ بیت‌الحـرام را            تـا خـلـوتِ امـام، کـشـیـد ازدحـام را

دستِ طنابِ روضه به حبل‌المتین رسید            آخـر شکـست، حـرمتِ دستِ امام را

ما که آزاده‌تـریـنـیم چـو در بـنـد تـوأیم            مـسـتـمـنـد اثـر گـریـه و لبـخـنـد تـوأیم

صاحب اصلی افـلاک همه خاک توأیم            ما اضافی هـمان آب و گِـل پـاک توأیم

ما عـاشق و دلبـسـته و حـیران شمائیم            تا روز ابـد ریـزه‌خـور خـوان شـمائیم

عـشق است غلامی ز غـلامان شمائیم            در هر دو جهان دست به دامان شمائیم

بخدا سخت‌ترین لحظۀ عمرم این بود            که شبیه دل زینب جگـرم خونین بود

دستِ بسته، دلِ شب، در پیِ استر، گریان            چون اسیریِ حرم، خاطره‌ای غمگین بود

جـانـم به فـدای قـبر خـاکی شما            مائـیـم گـدای قـبـر خـاکـی شـما

ای کاش که یک بارگهی می‌دیدیم            از دور به جای قـبر خاکی شما

پـیـرمـردی به دل شرر داری            کوهی از غصه دور و بر داری
می‌روی دسته بـسته نیمۀ شب            از دل کـوچــه‌هـا گــذر داری

میان سینه‌اش وقتی خدا نور یقین انداخت            علوم مذهب حق را درونِ جانِ دین انداخت

رئیس مذهب ما را به زور از خانه چون ‌بردند            دلـم را یـاد غـم‌های امـام اولین انـداخت

دلت نشسته به خون، غصه بر دلت سربار            گـرفـتـه راه گــلـوت آه سـیـنـۀ تـب‌دار

بـرای غــربـت اولاد فــاطـمــه اصـلا            عجیب نیست که تاریخ می‌شود تکرار

با پیـرمـرد خـسـته که دعـوا نمی‌کـنند            با دسـت بـسـتـه وارد بَـلـوا نـمی‌کـنـند

از پـشت بـام خـانه به خـانه نـمی‌روند            وقتی که نیمه شب شده غوغا نمی‌کنند

مـیان آتـش نـمـرود پیکـرِ تو نسـوخت            شبـیه‌ مـادر مظلـومه‌ات‌ پرِ تو نسوخت

اگـرچه‌ از سر دوشـت ‌کـشیده ‌شد؛ امّا            هـزار شُکـر عـبای مُطهّـرِ تو نسوخت

دوبـاره آسـمان و آتـش و خاکـستر پرها            خـدایا رحـم کـن بر بی‌گـناهی کـبوترها

دوباره پای هیزم واشده در کوچه، یعنی‌که            مدینه جای أمـنی نیست بهر اکـثر درها

صادق ای آئینۀ صدق و صفا، واغربتا            ای غـریب ای کشتۀ زهر جفا وا غربتا
روضه‌های جانگدازت بر دلم آتش زده            ای که دردت بر دل و جان آشنا، واغربتا

سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را            که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را

همان‌هایی که قرآن بر سر نی کرده، می‌بردند            به دستِ بسته، پای نیزه‌ها قرآن ناطق را

الـســلام ای دل و دلـدار ابـاعـبـدالله            شـشـمـیـن سـیـد و سـالار ابـاعـبدالله

هـمه با دیـدن تو یاد حـسین افـتـادند            ای حـسـیـنـیــۀ سـیـّـار ابــاعــبــدالله

حتی قلم ز شرح چنین غصّه قاصر است            قـبـر امام تـولیـتـش دست کافـر است

حـیـن قـدم زدن به امـامـت سـلام کن            کمتر بایست! زائر این خاک عابر است